Od dzieciństwa miałam zamiłowanie do wszelkich prac plastycznych: malowanie, rysowanie, wyklejanie, lepienie z plasteliny, modeliny. Z czasem zaczęło się klejenie budowli z papieru i malowanie ich farbami olejnymi, obszywanie lalek. Były również rzeźby z kawałów drewna znalezionego w lesie. Rysowałam wszystkim na wszystkim (z wyłączeniem ścian w domu), w szkole, w czasie odrabiania lekcji, w przerwach i na wakacjach. Rysowałam i malowałam dla koleżeństwa, stworzyłam własną czcionkę artystyczną. Z czasem dyrektorzy kolejnych szkół zapraszali mnie do prowadzenia kronik szkolnych, tworzenia opraw plastycznych na tablice, wypisywania i ozdabiania dyplomów. Wykonywałam prace do powieszenia w klasach oraz maski i scenografię na przedstawienia teatralne. Często przychodziłam wcześniej do szkoły lub zostawałam po godzinach żeby działać w pracowniach plastycznych. Uczęszczałam na zajęcia z techniki i malarstwa do PKiN w Warszawie. Poradnia międzyszkolna i nauczyciele sugerowali liceum plastyczne, później ASP…
Jednak przeważył umysł ścisły i zamiłowanie do nauk, życie pokierowało drogą trochę dookoła. Praca i inne wyzwania zabrały na długo możliwości zajmowania się malarstwem, ale jednak sztuka nie dała wyprzeć się z pamięci i z serca. Udzielałam się w każdym przedszkolu i szkołach dzieci, od prac malarskich lub opraw plastycznych po większe projekty. Szyłam również artystycznie kostiumy na bale karnawałowe. Projektowałam foldery reklamowe z rysunkami dla firm.
Dzisiaj, kiedy doczekałam się większej ilości czasu, wróciłam ze zdwojoną siłą do pracy i nie zamierzam odpuścić. Doświadczywszy „nużącej nudy” w zawodzie i na stanowiskach zrezygnowałam z pracy i wróciłam do pasji, która nie daje się zamknąć w ciszy. Poszerzyłam krąg zainteresowań o aranżację mieszkań, domów i ogrodów, szycie artystyczne, a w końcu tworzenie obrazów dla przeobrażanych przeze mnie obiektów.
Pierwszym obrazem, którym wróciłam na dobre do malarstwa, była nie kopia, a wariacja na temat obrazu Brandta „Rozpędzony zaprzęg” (ok. 1900 r.). Zmieniona została aura pogodowa, żeby silnie ożywić nastrój płótna. Jest to pierwszy mój olej, w formacie 120 x 80 cm. Pracę nad nim rozpoczęłam z początkiem 2015 roku. Zabawna niemal jest historia narodzin tego obrazu, a wraz z nim powrotu do malarstwa i rysunku. Otóż mąż mój nie mógł znaleźć w sprzedaży czegoś dla siebie, dla swojego oka. Postanowiłam przypomnieć sobie, jak wygląda pędzel i odkurzyć zapomniane ścieżki. I jak kropla drąży skałę, tak każda plama na tym obrazie nadawała rytm pracy i przywracała chęci powrotu do pasji.
Uwielbiam ginąć w pracowni realizując pomysły, których nie mam już gdzie w głowie upchnąć. Jest to dla mnie wspaniała zabawa i przygoda. Uwielbiam zamykać ulotne chwile w obrazie, wychwytywać ludzkie emocje, zaznaczać życie, ruch, emanującą z ludzi radość, ich dążenia i pragnienia. Człowiek w portrecie to tylko początek, z czasem wpuszczę do pracowni naturę wraz z pejzażem, zwierzęta, miasta z ich zabudową, wydarzenia z życia wykrojone i tajemnice umysłu. Uwielbiam suche pastele, farby olejne i ołówek. Akwarele czekają na swoją kolej. Dopiero od półtora roku na dobre zaczęłam działać. Wiem, że żeby zacząć istnieć, trzeba tworzyć obrazy, rysunki i rękodzieło, czyli wszystko wypracować.
Tak się składa, że właściwie wszystko co do tej pory stworzyłam, łącznie ze szkicami, praktycznie natychmiast znalazło się w zasobach innych osób. Niektóre prace zdobią sale znamienitych obiektów, jak chociażby Hotelu „Sielanka” nad Pilicą, czy Urzędu Miasta Warszawa. Z trudem udało mi się kilka sztuk zachować dla galerii. Niedawno odbyłam pierwszy plener w Lisewie, a następnie zostałam zaproszona do galerii w Gniewinie na Pomorzu razem z moimi „zaoszczędzonymi” obrazami. Jeden z nich od razu został sprzedany. Od początku 2015 roku wykonałam w technice olejnej, pastelowej i ołówku kilkadziesiąt obrazów. Wszystko zaczyna się dopiero wydarzać… Pozdrawiam Czytelników Wspólnej Sprawy!
