Marek Gizmajer
(Wspólna Sprawa 10)
W marcu 2014 r. uchwalono długo zapowiadany miejscowy plan zagospodarowania Sierakowa. Przypomnijmy, że w celu poszerzenia Kampinoskiego Parku Narodowego już prawie 40 lat temu wieś ta miała ulec likwidacji, ale ponieważ nie znalazły się środki na odszkodowania mieszkańcy do dziś żyją w stanie prawnego zawieszenia, które na co dzień przekłada się na stopniową ruinę domostw.
Ich żądania wyłączenia Sierakowa z KPN czy wymiany gruntów leżących w Parku na inne według uczciwego przelicznika pozostały bez echa. Na ostatnim spotkaniu z wójtem po raz kolejny wyrazili swoje oburzenie, a do nowego planu zgłosili 47 wniosków, przede wszystkim o budownictwo mieszkaniowe i zwiększenie parametrów zabudowy. Władze gminy odrzuciły te kluczowe żądania, choć na pocieszenie zaakceptowały drugorzędne – wprowadzenia masztów telefonii komórkowej, zapewnienia dróg dojazdowych i zmniejszenia opłaty planistycznej.
Ostatecznie plan dla Sierakowa przewiduje wyłącznie tzw. zabudowę zagrodową, która w przepisach i orzecznictwie budzi szereg niejasności i kontrowersji. Aby uspokoić nastroje wójt obiecał, że ten plan to tylko pierwszy etap, a w drugim na niektórych działkach obszar pod zabudowę zostanie powiększony do granic pasa 110 metrów po obu stronach ul. Abrahama. Kiedy ów etap nastąpi? Nie wiadomo. Pewne jest, że będzie wymagał kolejnych procedur i zawiłych uzgodnień z wieloma instytucjami, z których każda może go zablokować. Podobnie jak obecny etap, na który czekano latami. Wójt przekonywał, że lepszy taki plan niż żaden, bo dzięki niemu w Sierakowie możliwe będą inwestycje wodno-kanalizacyjne i zabiegi o środki unijne. Powstaje jednak pytanie, dla kogo te inwestycje i środki, skoro mieszkańcy są tu traktowani jak persona non grata? Czy wystarczy maszt telefonii za płotem na otarcie łez?
